O GNIEWIE

SAMOKONTROLA W ZORASTRIANIZMIE

„Nie niszcz piękna swojej duszy zemstą i gniewem”
Pand Nameh-i-Adarbdd Mehrespad, 84

Samokontrola jest uważana za wymaganą cnotę prawych osób. Według Ksenofonty starożytni Irańczycy uczyli swoich synów samokontroli od najmłodszych lat. Przykład osobisty ich nauczycieli „w znacznym stopniu przyczynił się do ich nauki kontrolowania siebie” (Cyropedia Bk. II rozdział II, 8. Tłumaczenie Watsona i Dale’a (iS86) s. 5).

1. Walczę z Aeszmą (gniewem), (który jest) uzbrojony w straszliwą broń. (Vendidad X, 13.).

2. Kto nie zdobył własnej duszy, nie zdobył nic (na tym świecie). Kto nie zdobędzie własnej duszy, niczego nie zdobędzie. (Fragment Awesty, Pahlavi Mino-i kherad, Rozdz. I 28-29.)

3. Ten człowiek jest silniejszy, który potrafi walczyć z własnymi złymi namiętnościami, a szczególnie trzyma z dala od swojego ciała te pięć wad, którymi są chciwość, gniew, żądza, hańba i niezadowolenie. (Mino-i-kherad, XL1,S-ll)*.

4. Dobroć osoby ujawnia się w (przypadku) gniewu, a mądrość osoby w (przypadku) niewłaściwego pragnienia; ponieważ kiedy gniew kogoś podnieca, może utrzymać kontrolę dzięki dobroci, a gdy podnieca go niewłaściwe pożądanie, może kontrolować siebie poprzez mądrość. Ten, kogo wino podnieca, może się kontrolować przez dobrą naturę. (Mino-i-kherad, XVI-21-24.)

5. Według Awesty, Dewa Aeshma jest demonem rządzącym gniewem. Gniew lub zło ranią człowieka psychicznie w taki sam sposób, w jaki jego wróg rani go fizycznie za pomocą broni. Aeshma jest więc prezentowany z bronią w ręku. Często prosi się o walkę z tym demonem, który, namawia do wyrzeczenia się samokontroli i tłumienia gniewu. Czwartego dnia po śmierci, gdy na jego korzyść człowieka przemawiają cnoty, posłuszeństwo i pobożności, występek gniewu przeciwstawia się im. (Mino-i-hherad H, 115, 117. Sraosza, który jest posłuszeństwem i dyscypliną zabija te demony) Sraosza, sprawiedliwy (przewodniczący dobrze uregulowanemu, zdyscyplinowanemu życiu) zabójca gniewu (Mino-i-kherad, VIll, i-l-)

6. (To) Aryman (zły duch, jest tym który) myśli o gniewie, zemście i wrogości. (Mino-i-kherad X, 5.)

7. Mądry człowiek zapytał Ducha Mądrości:Jaki (rodzaj) mocy (lub siły) jest bardziej godny (lub potrzebny) człowiekowi? Duch Mądrości odpowiedział: W kwestii władzy ten człowiek jest bardziej dostojny, który, gdy ogarnia go gniew, jest w stanie go stłumić, powstrzymując się od popełnienia grzechu i (w ten sposób) sprawić sobie przyjemność (Mino-i-kherad XXXIX, 1-2 i 21-22.)

8. Duch Mądrości został proszony o odpowiedź na pytanie: Ile i jakie są drogi, (cnoty) którymi człowiek może udać się do nieba? Duch wyliczył trzydzieści trzy sposoby i powiedział : Dwudziestą pierwszą (cnotą), jest nie żywienie gniewu w swoim ciele. (Mino-i-kherad XXXVII, 24.)

9. Nie gniewaj się, bo gdy ktoś się gniewa, zaniedbuje dobre uczynki, zasługi, modlitwę i uwielbienie Boga to, skalania (grzechy) i wszelkiego rodzaju zbrodnie osadzają się w jego umyśle, do czasu gdy jego gniew zostanie stłumiony. Mówi się, że gniew jest jak Aryman (zły duch). (Mino-i-kherad11,16-19.)

10. Nie niszcz (piękna) swojej duszy gniewem i zemstą. — (Pand Nameh-i-Adarbdd Mehrespad, 84.)

11. Unikaj gniewu — (porady w ashirwad lub błogosławieństwie małżeńskim).

12. żałuję za grzech gniewu — (Patet Paszemani, 10.)

*Menog-i Khrad (Mino-i-kherad)

„Mēnōg-I Khrad” „lub Duch Mądrości” jest jednym z najważniejszych tekstów Zoroastrianizmu pisanych w w języku średnio perskim. Menog-i Khrad. W sześćdziesięciu trzech rozdziałach (preambuła i sześćdziesiąt dwa pytania i odpowiedzi), w której symboliczna postać zwana Dānāg (dosł. „wiedzący, mądry”) stawia pytania uosobionemu Duchowi Mądrości, który jest wychwalany w preambule i identyfikowany w dwóch miejscach (2.95, 57.4) z wrodzoną mądrością Xrad. Książka, podobnie jak większość książek średnioperskich, opiera się na tradycji ustnej i nie ma znanego autora. Zgodnie z preambułą Dānāg w poszukiwaniu prawdy podróżował do wielu krajów, związał się z wieloma uczonymi, poznawał różne opinie i wierzenia. Kiedy odkrył zaletę xrad (1.51) Duch Mądrości ukazał mu się, aby odpowiedzieć na jego pytania.

Księga należy do gatunku literatury andarzowej , zawierającej przede wszystkim praktyczną mądrość na temat korzyści płynących z umiarkowanego picia wina i szkodliwych skutków nadużywania go (20, 33, 39, 50, 51, 54, 55, 59 , 60), chociaż nie brakuje porad w kwestiach religijnych. Na przykład są fragmenty o zachowaniu ciszy podczas jedzenia (2.33-34); o nie chodzeniu bez noszenia świętego pasa (kusti) i koszuli (sedreh ; 2.35-36); o niechodzeniu w jednym bucie (2,37-38); o nie oddawaniu moczu w pozycji stojącej (2,39-40); o ceremoniach gāhānbār i hamāg-den (4.5); na libacja ( zōhr ) i ceremonii Jasny ( yazišn; 5.13); o nie grzebaniu zmarłych (6.9); o małżeństwie z najbliższym krewnym ( xwedodah ) i powiernictwie ( stūrīh ; 36); o wierze w dualizm (42); o modlitwie trzy razy dziennie i pokucie przed słońcem, księżycem i ogniem (53); o wierze w Ormazda jako stwórcy i w destrukcyjność Arymana oraz wierze w stōš (czwarty poranek po śmierci), zmartwychwstanie i ostateczne ciało (tan ī pasēn; 63). Pierwszy rozdział, również najdłuższy, szczegółowo omawia kwestię tego, co dzieje się z ludźmi po śmierci i oddzieleniu duszy od ciała.

Niektórzy uczeni uważają, że ten tekst został najpierw napisany w Pazand, a później, używając tekstu Pazand, został przepisany w języku średnioperskim. Najstarsze zachowane rękopisy to L19, znalezione w British Library , napisane w Pazand i Gudżarati, prawdopodobnie pochodzą z 1520 roku. Jedną z cech charakterystycznych tekstu L19 jest to, że słowo Xrad „mądrość” jest pisane jako Xard w całym tekście. Najstarszą zachowaną wersją tego tekstu w Pahlavi jest manuskrypt K43 znaleziony w Bibliotece Królewskiej w Danii .

Mēnōg-I Khrad został po raz pierwszy wydany w języku angielskim, na zachodzie przez Edwarda Williama (1885. Święte Księgi Wschodu: teksty Pahlavi, cz. 3)