ZARATUSZTRIAŃSCY BRAMINI

SAKALDWIPJA, (BHOJAKA, MAGAS)

Bramini Sakaldwipija (znani również jako Bhojaka Bramini lub Magas Bramini ) to klasa kapłanów bramińskich skoncentrowana głównie we wschodnich stanach Indii Zachodniego Bengalu, Orissa, Bihar i Uttar Pradesz.

Magowie i Bhojakowie

Sambapurāņa i Bhavisyapurana donoszą o pewnej grupie braminów, Maga braminach. Ich nazwa zdaje się nawiązywać do religijnych/rytualnych mian starożytnych Irańczyków (staroperski magusz; gr. mágos; łac. magus), a nazwa specjalnego pasa noszonego przez tych Magas – awjanga – można interpretować jako wywodzące się od awestyjskiego aißiiänhana, awestyjskiej nazwy pasa, który noszą zoroastrianie. Początki tej grupy w Indiach wywodzą się od niejakiego Samby, o którym wspomina hinduistyczna Sambapurana.

Według Samba Purany (ok. 500 – ok. 800 n.e.) Samba, syn Kryszny, król Sambapury, zbudował świątynię słońca w Mitrawan na brzegu rzeki Czandrabaga. Żaden miejscowy bramin nie zgodził się jednak na oddawanie czci w świątyni, więc Samba sprowadził osiemnaście rodzin Magów, potomków Dżarasabdy (Zaratusztry) z Sakdwipa, czyli kraju Saków (Scytów z Azji Środkowej). Chiński podróżnik Kzuanzang wspomniał o Świątyni Słońca Multan w Multan w VII wieku, którą współcześni uczeni identyfikują jako Sambapura. Stopniowo Magowie rozprzestrzenili się na inne części Indii. Mieli wiedzę z zakresu astronomii, astrologii i medycyny. Inskrypcja Narasimagupty w dystrykcie Szahabad w Bihar odnotowuje nadania ziemi bogu słońca na rzecz Bhojaki Surjamitry.

Wybitni starożytni astronomowie, tacy jak Warahaamira i Aria Bhatta, byli Magami. Pomagali w zakładaniu świątyń w różnych regionach subkontynentu indyjskiego, takich jak Świątynie Słońca w Martand, Kadżuraho, Konarak, świątynia Somnath i im podobne. W świątyniach tych służyli także jako kapłani królów w różnych królestwach. Cieszyli się reputacją astrologów. W niektórych fragmentach Bhawiszjapuraaṇy, nazwa Magas pojawia się na przemian z nazwą innej grupy, Bhojaka (są poświadczeni już w VII wieku). Bhojakowie uzurpowali sobie tradycję Magów i za nich się uważali, jednakże sami Magowie za takich ich nie uznali. Podczas gdy Bhojakowie noszą czasami awjanga, inne doniesienia mówią o tym, że noszą amaahakę, pas w kształcie węża, który byłby antypodami do zaratusztrianizmu, gdzie wąż jest stworzeniem złego ducha. Jednak Bhawiszja–puraana podaje pewne informacje, które mają charakter zoroastryjski: noszenie przez nich zasłony na usta i używanie gałązek w rytuałach (jak kapłani zoroastryjscy), ich jedzenie w ciszy i odmawianie modlitw pięć razy dziennie, szacunek dla psa i jego związek z pogrzebami, wzmianka o Raadżnia i Srauśa (tj. bóstwach zoroastryjskich Rasznu i Sraosza) oraz niektóre relacje o genealogii i narodzinach Dżaraśastry, najwyraźniej Zaratusztry, które nie rezonują jednak z żadnymi znanymi źródłami zoroastryjskimi (Humbach, 1978 , 248-250; 2002, 91 n.). Nawet jeśli, jak sugeruje H. Humbach, informacje te zostały uzyskane od informatorów indyjskich zoroastrian (Parsów), nie umniejsza to ich wartości jako dowodu na zamierzoną „zoroastrianizację” bhojaków; nawet jeśli byli Hindusami. Autor tych puranicznych fragmentów chciał wyjaśnić, iż oni, podobnie jak Magowie, byli zaratusztrianami.

Najwcześniejszym zachowanym tekstem hinduskim, który wspomina o Magach, jest Samba Purana (ok. 500 – ok. 800 n.e.). Legenda ta trafiła do Bhawiszja Purany, a nawet do inskrypcji z XII wieku we wschodnich Indiach.

Po tym, jak Samba został przeklęty i zamieniony w trędowatego, Samba namawiał Krysznę, by przywrócił mu młodość. Kryszna wyraził swoją niezdolność i zapewnił, że tylko Bóg-Słońce posiada takie zdolności. Tak więc, działając za radą Narady, Samba udał się do lasów Mitravan nad brzegiem Czandrabhaga, które już służyły jako Jego święte ziemie. Tam przebłagał boga Słońce, aby pojawił się przed nim i zapewnił sobie jego dary wyleczenie trądu i wieczną sławę. Udał się do Mitrawany, gdzie miał wykąpać się w Czandrabadze; Tam znalazł posąg słońca, wyrzeźbiony w drewnie przez bóstwo Wiśwakarmana, który Samba, na prośbę boga słońca, umieścił w Mitrawanie w nowo wybudowanej świątyni poświęconej słońcu. W zamian Samba musiała wznosić świątynie słoneczne; Bhawiszja Purana wspomina, że ​​specjalnie poinstruował, aby podobizna została umieszczona nad brzegiem Czandrabhaga jako Jego wieczna siedziba. Jednak pozyskanie kapłana do nowej świątyni okazało się trudne. Zarówno Narada, jak i Gauramukha stanowczo odrzucili perspektywę by jakikolwiek bramin otoczył czcią wizerunek boga w nowej świątyni, ponieważ musieli wpaść w konflikt z Manusmriti, Prawami Manu , (jednym z wielu tekstów prawnych i konstytucji wśród wielu Dharmasiaastr hinduizmu. ) Bramini stwierdzili, że Magowie są jedyną klasami nadającą się do tego zadania, ale żadna z nich nie wiedziała o swoim położeniu, poza tym, że znajdowała się daleko od Dwarki, Uznano że decyzje należą samego Boga Słońca jako dalszego przewodnika. Gauramukha przedstawił również szczegółowy opis przodków Magów: Bóg-słońce potwierdził, że nikt w Dżamudwipie nie nadawał się do oddawania Mu czci; tylko wśród mieszkańców Sakadwipy (kraju Saków-Scytów)

– z całego Jego stworzenia – można było znaleźć Magów, biegłych w Wedach i jego potencjalnych czcicieli. W Sakdwipie (krainie Saków, Scytów) bramini byli magami; Kszatrijowie, Maśaki; Wajśjowie, Manasowie; i śudrowie, mandagów. I stało się, że osiemnaście rodzin Maga podróżowało przez ocean na grzbiecie Garudy . Następnie w Sambapurze powstała pierwsza świątynia Słońca.Żadne dalsze szczegóły na temat Magów nie są podane w Samba Puranie, ale Bhawiszja Purana nadal opisuje życie Magów w Indiach, często w wewnętrznie sprzeczny sposób. Samba najwyraźniej zaaranżował, aby kobiety z Bhojas (id. Niepewne; mogą to być tytułowi królowie wczesnośredniowiecznych Indii) zostały im poślubione; było to sprzeczne z wcześniejszą narracją o sprowadzeniu osiemnastu „rodzin” Maga. Ci teściowie Bhoja z Magas byli określani jako Bhojakas pomimo użycia tego terminu przez Gauramukha. W późniejszym rozdziale twierdzono nawet, że ośmiu migrujących Magas faktycznie urodziło się z Mandagasa i dlatego musiało poślubić Dasasa; ich potomstwo nie otrzymało wiedzy bramińskiej, w przeciwieństwie do tych ze związku z bhodżami.

W Mahabharacie ci magowie Siaakadwipy są wymienieni jako jedna kasta wraz z trzema innymi, których imiona wydają się pochodzić lub być uformowane nieco sztucznie z irańskich słów (Humbach, 1978, 230; 2002, 90). Imię Samba pochodzi prawdopodobnie od imienia Sambosa, króla, który według kilku źródeł greckich i łacińskich opisujących wyprawę Aleksandra Wielkiego w dół Indusu w 326 r. p.n.e., najpierw podporządkował się Aleksandrowi, potem zbuntował się i ostatecznie uciekł na wschód za Indus.

Innego dowodu na irańskie pochodzenie Magabraminów dostarcza VI-wieczny astrolog i Maga Brahman Varāhamihira, którego imię powstało na podstawie indyjskiego zapożyczenia (Mihira) formy środkowo-perskiej (Mihr) z starożytna irańska Mithra. W swojej Pańczasiddhantikaa (1.23-25), która ma równoległy fragment w Wateswarasiddhānta (1.5. 117-120), Varāhamihira (który mógł mieć irańskiego astronoma jako swojego guru) opisuje „rok Magas”, w którym podaje 30 imion „władców stopni znaków” . Porównanie tej listy z listą zaratusztriańską zawierającą 30 boskich bytów jazatów; „[istoty] godne czci” „świadczy o bezpośredniej znajomości zoroastryjskiej listy jazatów i ułożeniu ich według indyjskiego (Śaiva) obrazu” (Panaino, 1996, 585). Wskazuje to na aktywną znajomość modelu zoroastryjskiego, wywodzącego się prawdopodobnie z antycznych tradycji i reinterpretacji.Wydaje się, że ostatecznie Magas rozprzestrzenili się w stanie Magadha (południowy Bihar) w późniejszym terminie; w związku z tym powstały nowe wersje ich historii. Ich irańskie pochodzenie lub powiązania.W korpusie bramińskim wszyscy Mlechhowie (cudzoziemcy) są rutynowo określani w „najbardziej nieprzyjemnych słowach” i albo uważani są za niższych od śudrów , albo za pozbawionych warny . Literatura Saura jest bardzo rzadka w tekstach hinduskich i według wszelkiego prawdopodobieństwa Magas nigdy nie zdołał wywrzeć znaczącego wpływu na jakąkolwiek władzę królewską. W związku z tym, dlaczego Magom pozwolono na status bramina w społeczeństwie, pozostaje istotnym miejscem dociekań.

Współczesne Indie Bramini Sakadwipy z Bihar , Odisza , Bengalu i Uttar Pradesz są adżurwedyjskimi lekarzami, kapłanami i właścicielami ziemskimi. Pura W przeciwieństwie do innych braminów, Sakaldwipia bramin praktykuje zarówno egzogamię gotra, jak i purany Mają 72 pury nazwane na cześć osad wiejskich, takich jak Urwar, czyli z Thekri z Gaya, Khantwar z Khant of Gaya, Cheriar z Cheri z Gaya, Kuraichiar z Kuraich, Makhpawar z Makhpa, Devkuliar z Devkuli, Bhaluniar z Bhaluni, Dumariar, Padariayar, Adaiar , Pawajar itp.

Źródła: Stausberg, Michael (29 maja 2018), „Hinduism and Zoroastrianism” , Brill’s Encyclopedia of Hinduism Online , Brill, doi : 10.1163/2212-5019_beh_com_9000000151, Stietencron, Heinrich von (1966): Indische Sonnenpriester. Samba und die Śākadvipīya-Brāhmana. Eine textkritische und religiasgeschichtliche Studie zum indischen Sonnenkult. Wiesbaden: Otto Harrassowitz. (Schriftenreihe des Südasien-Instituts der Universität Heidelberg, 3.), Wikipedia Angielska.